Bericht uit Lhasa

Tashi Delek (Hallo) Fans!

Nou daar istie dan weer. Vanonder de zure, klamme lappen vandaan gekropen en nagenoeg helemaal de oude. Nog wel gigantisch hoesten, snotterig en behoorlijk moe maar dat trekt wel bij. Maar de eerder beschreven ziekteverschijnselen (rillerig, koppijn en misselijk) zijn verdwenen. 4 dagen bijna constant op bed liggen gaat je niet in de koude kleren zitten. Over koude kleren gesproken, op zijn minst was ik die 4 dagen gekleed in 3 truien en 2 broeken (zo lag ik in bed) en nog had ik het koud, geen goed teken, me dunkt. Niks voor mij ziek zijn en balen dat dit juist nu moest gebeuren maar er zijn veel ergere dingen. Waaronder de leefsituatie van de Tibetanen, dit is iets waar ik later op terug kom.
Het is wel zo dat de hoogte zijn invloed uit blijft oefenen op ons beiden. Dat wil zeggen dat met name Judith nog wel eens last heeft van hoofdpijn met opstaan en dat we na een relatief kleine inspanning (vinden we zelf) al schrikwekkend aan het hijgen zijn. Verder moet ik helaas vermelden dat alle geruchten waar zijn: Ja ik ben tegenwoordig aan de thee.Alleen voor Jasmijn en Ginger met een slice of lemon en als ik zin heb een beetje honey. Jeetje nog even en ik verander in een meisje!! En ja, ik heb dus overgegeven Rob, ook dat is niet gelogen. Momenteel ben ik gelukkig aan de betere hand en hebben we besloten om voort te zetten waar we voor gekomen zijn: samen genieten van de omgeving en de mensen.
Ik heb trouwens vernomen dat het als prettig wordt ervaren als van te voren wordt aangekondigd of dit een lang verslag gaat worden. Ga er maar voor zitten want dit wordt er denk ik wel zo een. Dit ook omdat dit voorlopig (een dag of 8) het laatste berichtje is wat we erop kunnen zetten. Afgelopen week hebben we de plannen moeten wijzigen omdat ik zo dwars aan het doen was maar we hebben dus besloten de vooraf gemaakte plannen op te pakken.Dit betekent dat we morgen per Jeep af gaan reizen naar Gyantse via Yamdrok-Tso. Vervolgens naar Shigatse, Shegar dan naar Rongbuk, nabij het Everest base camp. Dan naar Tingri door naar Zhangmu, bij Kodari de grens met Nepal over en we eindigen deze rit zoals het er nu uitziet vrijdag de 27e in Kathmandu, Nepal. Dan zien we wel weer verder. Dit alles voor de mensen die ons volgen via Google Earth. Ik heb begrepen dat we zelfs via dit medium worden gevolgd (Fam. Loots en wellicht anderen). Leuk die interesse in onze reis, dit wordt gewaardeerd. We zullen morgen even zwaaien dus wellicht kunnen jullie ons zien mits er voldoende ingezoomd is uiteraard.
Nog 1 ding voor ik begin met het verslagje. Ik wil iedereen hartelijk bedanken voor alle interesse, nieuwsgierigheid en beterschapswensen tijdens mijn ziek zijn.Heeft erg geholpen en ik heb er regelmatig hard en hartelijk om moeten lachen. En lachen is immers het beste medicijn. Tijdens het lezen van de berichtjes zijn jullie even dichtbij en dat voelt prettig.

We hebben weer een klein sprongetje in de tijd gemaakt dus even ophalen waar we zijn gebleven de vorige keer. Afgelopen zondag heb ik in bed doorgebracht en Juut ook zo'n beetje heel de dag. Ze is tussendoor even naar buiten gegaan om een luchtje te scheppen en is heel lief boodschappen wezen doen (ik denk ook dat de stank haar een beetje teveel werd... Kon me ook wel voorstellen trouwens). Op deze dag hebben we wel ontbeten met onze gids Sonam. Echt een man uit duizenden. Een ware Tibetaan met een hart van goud. Hij vertelde dat bijna iedere toerist de eerste dag last heeft van hoogteziekte en dat dit weg zou trekken.Hoewel ik vanaf dag 1 dat ik me zo voelde wist dat het dit niet alleen kon zijn heb ik toch besloten af te wachten. De dag erop (maandag dus) zijn we naar het Potala Palace gegaan een werkelijk enorm gebouw van 13 verdiepingen en een hoogte van 117m. In totaal zijn er meer dan 1000 kamers maar gelukkig hoefden we die niet allemaal te bezoeken. Begrijp me niet verkeerd het was echt super, geweldig mooi maar we (lees Xander) hielden het echt niet vol. Daarna weer terug het bed in, er zat ondertussen niet veel verbetering in de situatie (nog altijd koorts +/- 38.6 en de rest in alle hevigheid). Dinsdag 2 excursies gemaakt. De eerste naar de Jokhang Tempel.Een 7de eeuwse tempel wat het spiritueel hart is van Lhasa en de meest heilige plaats in Tibet. We zitten hier trouwens vlakbij met ons hotel echt schitterend. Pelgrims en gelovigen schuifelen in en langs de tempel tijdens hun kora (ronde om een heilige plek) terwijl ze hun gebedsmolens draaiende houden en sommigen gebeden mompelen, zeer indrukwekkend!! De zeer streng gelovigen doen deze ronde prostrerend (wat Juut eerder omschreef). Degenen die van buiten Lhasa komen maken een pelrimtocht die ze protrerend afleggen. Gedurende onze treinreis hebben we ze al gezien. Dit moet je met je eigen ogen gezien hebben om te geloven. Bovenop het dak van de Jokhang heb je een fantastisch overzicht van het Barkhor plein. Het plein waar de Jokhang aan ligt en waar je de pelgrims en gelovigen overheen ziet lopen danwel prostreren. Heeft tot mooie plaatjes geleid. De 2de excursie van de dag was naar het ziekenhuis. Dit is een gebouw waar je heengaat als je gezondheid je even in de steek laat. Dus op zich was dat heel toevallig dat dit op het programma stond want ik kon het wel gebruiken. Even zonder gein. Omdat het er niet naar uitzag dat het zichzelf op zou lossen hebben we besloten om toch even langs het plaatselijke ziekenhuis te gaan. Er was geen kliniek in de buurt anders hadden we naar Chengdu of Kathmandu moeten vliegen. Gelukkig konden ze me hier ook helpen en was het meer dan goed dat we langs zijn gegaan. De arts aldaar vertrouwde het niet helemaal dus ik moest wat onderzoeken ondergaan waaronder een X-foto van de longen. Hier was niks ernstigs op te ontdekken. Wel moest ik na de lunch terugkomen. Ongelofelijk, als je iets gebeurt tijdens lunchtijd kun je het vergeten. Het ziekenhuis gaat dicht en er is niemand te bekennen. Toen we terugkwamen van de Rontgen troffen we zelfs de arts net op tijd. Hij stond met een peuk in zijn mond (nog in het ziekenhuis) op het punt op weg te gaan maar wilde in de gang best nog even mijn foto bekijken als ik later terugkwam voor het vervolg. Was ik dan koorstvrij dan kon ik naar hem, zoniet dan eerst even naar de Mexicaanse griep-poli. Ja zo slecht is het nog niet gesteld. Dus later eerst naar die poli want de koorts was er natuurlijk nog. Heel verhaal want ze hadden niet de juiste testhulpmiddelen. We hebben ook wel heel veel gelachen moet ik zeggen. Het ziet er niet uit allemaal, mensen hoesten, spugen, roken binnen en lopen nota-bene bij elkaar de onderzoekskamer binnen om zich bij de arts te melden. Zo ook bij mij terwijl de arts mijn longen beluisterde.

[Excuses even een pauze Judith loopt net binnen, we moeten even wat eten. Dus tot zo!

Hopelijk hebben jullie niet te lang hoeven wachten... Excuses in ieder geval. Helaas gaat het nu met Juut niet zo lekker.Gelukkig geen koorts. Misschien komt dit omdat haar zorgdrang richting mij is verdwenen en het nu de kans ziet haar te grazen te nemen. Ik hoop het niet en ik denk het niet. Judith is heel wat sterker dan ik...Verder lekker gegeten. Yak met rijst.Was niet jak, was lekker]

Anyway, Mexicaanse griep-poli, gelukkig geen mexicaanse griep. Terug naar de arts voor penicilline en een glucose kuurtje om aan te sterken. Dit kuurtje ging echter per infuus (alles hygienisch en wel gelukkig) en wel verspreid over 3 dagen!! Dit betekende blijven voor de eerste ronde en nog eens 2 keer terugkomen de volgende 2 dagen. Gekgenoeg voelde ik me na het eerste shot al een stuk beter.
Gedurende de volgende 2 dagen knapte ik zienderogen op. Ik leerde daar patienten kennen die in hetzelfde schuitje zaten. Het bleef weliswaar bij het uitwisselen van vriendelijke blikken maar gezellig was het wel. De meeste gezelligheid kreeg ik van Juut die elke keer weer meeging. Vergis je niet, ik zat er telkens zo'n 1.5 uur! Vervolgens was er nog wel tijd en energie (we hebben helaas wel moeten schrappen in het programma maar dat was het beste voor de gezondheid) om wat dingen te bekijken binnen Lhasa. Zoals het Sera (woensdag), Drepung (donderdag) en het overweldigende Ganden (vandaag, vrijdag) klooster waar vroeger duizenden monniken leefden en waar er tegenwoordig nog maar honderden leven en studeren aan de verschillende colleges aldaar. En ook bezochten we het zomerpaleis van de Dalai Lama's het Norbulinka. In deze laatste verbleef de inmiddels 14de Dalai Lama tot zijn vlucht in 1959. Tja, hij heeft dus moeten vluchten, dit is iedereen wel bekend. 10 jaar na de communistische overname van China. Tot 1949 was Tibet een onafhankelijk staat en leefden ze in een prettig geinsoleerd gebied (letterlijk). Tot de Chinezen bedachten dat Tibet een leuke provincie voor erbij zou kunnen zijn. In die 10 jaar zijn er zeer geweldadige gevechten en bloedbaden geweest waarbij 10 duizenden burgers en monniken zijn omgekomen. Uiteindelijk besloot de Dalai Lama dat hij beter in ballingschap kon gaan omdat hij zo meer voor zijn volk kon betekenen dan dat dat hij in gevangenschap zou zitten. Als soldaat vermomd heeft hij in 14 dagen de grens met India bereikt. Na deze onrustige jaren bleek zelfs dat het verschrikkelijke aantal van 1.2 miljoen Tibetanen de dood hadden gevonden.
Tegenwoordig druipt China's aanwezigheid nog altijd van Lhasa af en niet in een goede zin. Momenteel hangen er door heel Lhasa spandoeken met Tibet al 60 jaar onderdeel van China. Ik vond het provocerend van de Chinezen. Juut wist te vertellen dat ze (de Chinezen) zo helemaal niet denken. Ze zeggen juist dat het fijn is voor Tibet dat ze bij deze grootmacht mogen horen, het is gewoon een ongehoorzame provincie. Onze aanwezigheid heeft ze veel goeds gebracht zeggen ze. Dat laatste is allerminst waar. Tijdens ons verblijf hier hebben we met wat jongens gepraat op het plein, gewoon voor de lol. Ondertussen werden we duidelijk in de gaten gehouden door militairen die statig en in vol ornaat over het plein marcheren om orde te houden en niet schuwen geweld te gebruiken. Dit is vorig jaar maart nog gebeurd toen er een opstand was (Chinese winkels werden in brand gestoken) van Tibetanen en deze hardhandig onderuit is gehaald door het Chinese leger. Hierbij vonden vele Tibetanen de dood. Bijna de eerste zin van Sonam (onze gids), bij onze ontmoeting, was dat we niks over politiek mochten vragen want dat zou hem in een lastige situatie kunnen brengen. Geen vrijheid van meningsuiting en een erge propaganda! Je krijgt als buitenstaander niks mee en dat willen ze eigenlijk zo houden. Stiekem heeft Sonam ook een boekje opengedaan want hij wil toch graag laten weten hoe de vork in de steel zit. Ze kunnen niet in vrijheid praten over de situatie. De slechte banen zijn voor de Tibetanen terwijl de grootste auto's door de Chinese worden bestuurd. Om nog te zwijgen van de Chinese touristen die allerminst netjes zijn tegen de Tibetanen, die gekgenoeg maar blijven lachen. Wat een vredelievend en welkom volk!!! We voelen ons hier zo welkom, overal een vriendelijk gezicht of een lachend knikje.

Nou ik denk dat jullie weer een beetje meer op de hoogte zijn van wat ons hier allemaal bezighoud. We genieten volop. We zijn wel weer toe aan een nieuwe plek. Niet omdat we zijn uitgekeken maar omdat we ons weer willen richten op een nieuwe omgeving met hopelijk een nieuwe gezonde start. De komende week zitten we nog in de hoogte en gaan we zelfs nog hoger. Dit baart ons een beetje zorgen vanwege de afgelopen week maar het heeft gelukkig niks afgedaan aan de schoonheid en liefde van de mensen die we hebben gezien en meegemaakt. Het heeft wel wat afgedaan aan de gebeurtenissen en de hoeveelheid wat we hebben kunnen zien en doen.

We kijken uit naar wat de horizon ons gaat brengen en we houden jullie op de hoogte!

Kalee shu (tot ziens)!

Xan onderdeel van xanenjuut

P.S. ik wil graag de volgende mensen alsnog feliciteren met hun verjaardag: Mart, Dirk, Judith en AM!